Quote
mania
Pan, który naprawiał zegarki miał na imię Ryszard - bardzo sympatyczny i kontaktowy; niestety kilka lat temu odszedł z tego świata. Spotykam często jego żonę, po Mszach św. w kościele przy Piłsudskiego zbiera pieniążki na cele charytatywne. Czasem widywałam z drugą panią - też podobnego wzrostu.

Mowa o państwu Marciniewskich. Pan Ryszard był zegarmistrzem, pani Stanisława, jego żona, przez szereg lat pracowała jako telefonistka w INCO w Jeziornie. Pani, z którą ją można było czasem spotkać, to jej siostra, Maria.
Pan Marciniewski bywał zatrudniany do epizodycznych rólek w filmach. Pojawia się np. ze swoim szwagrem w doskonale - jak sądzę - wszystkim znanej scenie w "Misiu" Barei (żaden z panów nie mówi w niej swoim głosem):

[youtu.be]



Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2013-02-25 16:38 przez manissimus.

Przeklejam tutaj skan, który pionek wrzucił na Facebooka, bo nie wszyscy tam zaglądają, a temat Domu Aktora z tego co zauważyłem choćby kaana bardzo interesuje

"Światowid", 4 listopada 1934 r



Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2013-03-08 09:56 przez Kumos.

"Przyjemnie upływało nam lato: chodziliśmy na spacery przez skolimowskie "jałowcowe pole", obecnie zabudowane, do lasów kabackich, to znów do kąpieli do Chyliczanki, pełnej malowniczych zakrętów i polanek nadbrzeżnych otoczonych drzewami, ł...owiliśmy ryby przy śluzie drewnianego młyna, który już wówczas stary, miał wiele romantycznego uroku, jeździliśmy łódkami.
Kiedy łódki nasze mijały łazienkę seminarium duchownego, można było zauważyć na schodkach białe nogi biednych seminarzystów, których śmiech naszych pań wypłoszył z wody i kazał przeczekać tę inwazję pokusy w ukryciu desek łazienki..."

jeśli chcecie wiedzieć jak wyglądało życie w Skolimowie i Konstancinie w międzywojniu, polecam przeczytać ciekawe wspomnienie z kroniki Talikowskich

[kronikatalikowskich.com]

"Od czterech pokoleń działają dokładnie na tym samym polu. Terytorialnie i profesjonalnie (...) Nie o to chodzi że Gołębiowscy od 100 lat zajmują się produkcją papieru (...) Istotne jest przede wszystkim że Gołębiowscy byli współtwórcami przemysłu stołecznego miasta (...) Gołębiowscy związani są w czterech pokoleniach z jednym i tym samym zakładem pracy: z fabryką papieru w Jeziornie"
z artykułu Budrewicza "Sagi warszawskie - Gołębiowscy z Mirkowa" (Stolica nr 45 1970r) - o Onufrym, Stefanie i Ignacym Gołębiowskich.

Poczekaj aż Front Walczących to wydrukuje i zaniosie do twojej spółdzielni

ależ tam nic złego nie ma... jedynie zdjęcie młodego-byłego-burmistrza.
A tak historia jakich wiele - o mirkowskich papiernikach Próżno doszukiwać się komunistycznych sensacji ;)

"niech się wstydzi ten kto widzi" ;)



Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2013-04-01 22:58 przez pionek AGORY.

Trochę linków z ciekawymi rzeczami, które prędzej czy później wrzucę na stronę fejsbukową bloga, a wiem że nie wszyscy tam zaglądają, no i forum ma pierwszeństwo.
Mapa krzyży i kapliczek parafii w Słomczynie zresztą sama strona ma sporo o historii nie tylko parafii, ale i cmentarza
Kronika parafii w Skolimowie z 1958 roku
Wspomnienia jednej z najstarszych parafianek z Mirkowa o życiu w naszej gminie. Naprawdę warto przeczytać.
Historia szkoły w Opaczy ciekawa informacja, że drewno na budowę szkoły pochodziło z bunkrów niemieckich między Gassami a Ciszycą. Raczej była to dawna wieś olęderska Zieleniec, znajdująca się w tamtym rejonie, wówczas opuszczona.

szalenie ciekawy wywiad z panią Teofilą Dach (pseudonim Lena) na stronie muzeum Powstania Warszawskiego... gorąco zachęcam do lektury!
[www.old.1944.pl]

Wspomnienia dotyczące willi znajdującej się w Klarysewie przy ul.Saneczkowej 3 ,w której powstała idea konkursu chopinowskiego!
Właścicielem willi był Henryk Rewkiewicz dyrektor Polskiego Monopolu Zapałczanego i zarazem pierwszy fundator wspomnianego konkursu.
Rodzina Rewkiewiczów pochowana jest na cmentarzu w Powsinie .We wspomnieniach córki H.Rewkiewicza-Haliny z Rwiewiczów Włodarczyk wkradł
się błąd -powinno być prof. Jerzy ŻURAWLEW ,a nie Żurawnow

[ahm.1944.pl]

[www.old.1944.pl]

O kolejnym powstańcu styczniowym z naszych okolic, pochodzącym ze Słomczyna
Walenty Pindelski

z artykułu "Letniska pod Warszawą" z 1929r:

"...wilanowską kolejką w wąskich wagonikach ciągnionych przez archaiczny samowarek staczamy się z górnej i szumnej Warszawy w ulice podmiejskich klitek i zakamarków. Mijamy piękne grupy domów budowanych przy pomocy banków przez kooperatywy, mijamy ogrody, place "do sprzedania", wreszcie pola falującym żytem pokryte. Przejeżdżamy około Wilanowa, największej chluby historycznej okolic warszawskich, z parkiem pełnym uroczych fragmentów. Potem mijamy słabo zabudowany Klarysów z szerzącym wiedzę biblijną i znajomość mowy angielskiej zakładem Metodystów, i stajemy w Konstancinie.
Europa! Drogi i chodniki asfaltowe bądź żwirowane, domy stylowe, przy nich ogródki pełne barwnego kwiecia i ozdobnych bądź cienistych drzew. Konstancin cały rok jest zamieszkany, postarano się więc o elektryczne oświetlenie i kanalizację. Korty tenisowe, bliskość lasu i rzeczki Jeziorki nad którą nierzadko rzuca się w oczy sielski obrazek - dają latem zadowolenie tym, którzy łączą wygody i życie towarzyskie z możliwością oddychania świeżym powietrzem.
Kędy jaka taka woda szemrze - tam musi być i plaża - tak chce moda, zresztą słusznie; wszak piękny kostjum kompielowy ujawniający nadobne wdzięki nie posiada przywileju wyłącznie nadmorskiego, może być z dobrym skutkiem prezentowany i nad Jeziorką. (...)"

Tekst p. Jacka Latoszka z Kabat w nowym numerze Wiadomości Powsińskich o zamachu na Bunjesa, akcji w której wzięli udział mieszkańcy naszej gminy.
70 rocznica zamachu

Wspomnienia Andrzeja Józefa Dąbrowskiego, w których przewija się wątek Konstancina:

Quote

Wdowa po pisarzu i jego córka. Poznałem je obie w domu wypoczynkowym ZAIKS-u w Konstancinie pod Warszawą. Mieszkały tuż obok i przychodziły do tamtejszej stołówki na obiady. Pewnego razu, dowiedziawszy się, że wśród odpoczywających gości jest sławna aktorka - Elżbieta Barszczewska, którą znały jeszcze sprzed wojny, postanowiły zaprosić ją do siebie na herbatę. Traf chciał, że ja przyjechałem wówczas do niej w odwiedziny, w następstwie czego zostałem im przedstawiony. Zaprosiły zatem i mnie, i po wspólnym spacerze po okolicy, podczas którego pokazały nam kilka osobliwości Konstancina, znaleźliśmy się w ich willi, którą odziedziczyły po pisarzu. .

[www.kurierplus.com]

Zapewne większości umknęło, bo na WMK naprawdę trudno coś znaleźć, że pojawiły się tam wreszcie wspomnienia dra Cechnickiego, które przynajmniej mi znane były dotąd tylko w obszernych fragmentach. Warto przeczytać, choć niestety brak redakcji sprawia, że jest tam nieco błędów gdy autor pisał o historii okolicy. Jednak największym walorem są jego osobiste przeżycia i wspomnienia.
Z lotu ptaka

Wspaniały tekst. Parę nieścisłości: poseł Kosecki, "KOSA", zmiana krzyża na wieży kościoła w latach 90

"Mucha" 13 kwietnia 1928 r

we wczorajszym Dużym Formacie pojawił się ciekawy wywiad z byłym mieszkańcem Konstancina - Stanisławem Likiernikiem.

Zachęcam do lektury

,,Co pan pamięta z dzieciństwa w Konstancinie?

- Najpierw mieszkaliśmy w Garwolinie, do Konstancina przeprowadziliśmy się w 1928 roku, kiedy ojca przenieśli do Sztabu Generalnego. Pamiętam małą klacz Basię, wyjazdy na narty, kodeks honorowy: nie wolno obrażać ojczyzny, matki, ojca. Marszałkowi Piłsudskiemu zaniosłem laurkę na urodziny. Poza tym pamiętam pełny dom: mama, która nim dowodziła, miała bardzo towarzyskie usposobienie. Organizowała brydże, bale, zapraszała do mnie inne dzieci. Zaprzyjaźniłem się wtedy z Romkiem. Był synem majora Mularczyka, kolegi ojca jeszcze z Garwolina. I Romek pomieszkiwał u nas miesiącami. Potem, ze względu na dojazdy do gimnazjum i na ojca pracę, przenieśliśmy się do Warszawy, na Żoliborz"

[wyborcza.pl]

Bardzo dobry artykuł mojego kolegi o lotnisku wojskowym w Oborach istniejącym przed wybuchem wojny. Polecę też od razu jego książkę, która wychodzi niebawem na temat roku 1939 w Konstancinie i okolicach.
Lotnisko w Oborach

"Dużo większą stratą, najboleśniejszą dla architektury międzywojennej, była rozbiórka kilka lat temu willi Julisin w Konstancinie. Prywatny inwestor zniszczył wielkie dzieło Czesława Przybylskiego, na którym pokolenia architektów uczyły się kompozycji, detalu, łączenia materiałów. Dostał nakaz odbudowy, tylko jaki to ma sens? Nie da się odtworzyć tej willi. To byłoby budowanie makiety."

ciekawa rozmowa z prof. Waldemarem Baraniewskim na temat ochrony zabytków (również tych współczesnych):
[m.warszawa.gazeta.pl]



na zdjęciu powyżej m.in. rysunek willi Julisin z kultowej książki Tadeusza Broniewskiego "Historia architektury dla wszystkich"

tak pisano o Konstancinie w przewodniku po polskich uzdrowiskach w 1967 roku...

Wspomniane jest m.in. boisko do siatkówki... 6 lat później w innym przewodniku czytamy już że "w Konstancinie brak jest urządzeń sportowych"